مادرااااااااانه

همه چی خیلی خیلی خوب بود و این موضوع هرازگاهی  دلم را میلرزاند که نکند آرامش قبل از طوفان است؟!! بیشتر از 5سالو نیم از زیرِ یک سقف بودنمان میگذشت/ ایده آل هایِ اولیه برای آمدنت فراهم شده بود/ آزمایشاتِ پزشکی هم حاکی از سلامتِ کامل مان بود/ پس دیگر تصمیم گرفتیم که به خواست خدا بیایی... خیلی زود بدونِ اینکه منتظرم بگذاری آمدی/ حس و حال غریبی داشتم باورم نمیشد که وجودم میزبانِ یک نقطه  شده باشد/ ناخواسته اشک میریختم و به چند زبانی که بلد بودم خدا را شکر میگفتم ختمِ قرآن و دعایِ توسل و زیارت عاشورا و چِه و چِه کارِ هر روزم بود برایِ سلامتی و آرامشِ بعد از تولدت/ هر روز هم صحبتم بودی از سلام و صبح بخیرِصبحگاهی تا عذرخواهی بابت تر...

وقتی به این خوبی نامِ مادر را یدک می کشی لااقل کمی مادری کن دلمان باز شود بعید میدانم با آنهمه غرور و تکبر که تو داری توانِ مادری کردن هم درت مانده باشد پس بیخیالِ به اصلاح مادر بودنت شو و همچنان پرغرور به خودخواهی ات ادامه بده که خدا را شکر توانمندی ات در این زمینه بس ستودنی ست!! و هرگز توجه نکن که فرزندت چگونه تاوانِ کارهایِ تو را پس میدهد و همچنان دم نمیزند.... خودخواهی و جانماز آب کشیدن تنها چیزیست که میتوان از تو آموخت و من در عجبم از خودم که چطور از روز اول آشنایی مان (که فقط چشمانت از زیر چادری مشکی پیدا بود و یکدم سدِّ راهِ وصالم میشدی) تا الان تو را تاب آوردم!!!! برایت تا به ابد متاسفم نامادر   ...

  فقط واسه اینکه یه لبخندِ کوشولو بزنی و بعد بری   ...

نفس می کشم نبودنت را تو نیستی هوای بوی تنت را کرده ام می دانی پیرهن جدایی ات بدجور به قامتم گشاد است تو نیستی آسمان بی معنیست حتی آسمان پر ستاره و باران مثل قطره های عذاب روی سرم می ریزد تو نیستی و من چتر می خواهم ... هر چیزی که حس عاشقانه و شاعرانه می دهد در چشمانم لباس سیاه پوشیده... خودم را به هزار راه میزنم به هزار کوچه به هزار در نکند دوباره یادِ بودنت بیفتم ...